La historia de alguien que no puede ganar
Uçma Sanatı, Bir İspanya İç Savaşı Hikâyesi alt başlığıyla sunulmuş. Albümün yazarı Altarriba’nın babasının sonu intiharla biten yaşam öyküsü olarak da okunabilir. Grafik romanların ortak özelliklerinden biri (oto)biyografik nitelikler taşımasıdır. Yazar-çizerler, ekseriyetle, kendi hayatlarına, yakın çevrelerine ve ailelerine, özellikle ebeveynlerden birinin yaşam öyküsüne odaklanırlar. Uçma Sanatı’nda bu eğilime uyarak, bir büyüme ve yaşlanma hikâyesi anlatılmış. Üç bölümlü olarak tasarlanmış, ana bölüm 1931-1949 yılları arasında geçiyor. Bir başka deyişle Antonio’nun 21’nde başlayıp 37’sinde biten bir dönemde yaşadıkları hikâyenin mufassal kısmını oluşturuyor. Heyecanlı, deliduman bir delikanlının olgunlaşmasını, mücadelesini, hüsranlarını, mülteci hayatını seyreyliyoruz. 20.yüzyıl tarihi açısından aynı uzun dönemin debdebeli ve biteviye trajediyle yaşandığını biliyoruz. Antonio, otoriteyle dertleri olan, köyde değil şehirde yaşamak isteyen özgür tabiatlı bir çocuk. Ergen hezeyanları ve iştahı, su akar yatağını bulur misali belki de durulacakken İspanya’da iç savaş çıkıyor ve sürüklendiği, karşı koyamadığı feryat figan bir hayatın içinde buluyor kendini. Orduya yazılıyor ama ilk fırsatta karşı tarafa geçip Anarşistlere katılıyor. Siyasi tercihlerini duygusal bir düzeyde ömrü boyunca sürdürüyor. Hayatında ahlaken sıkıntı çektiği zamanlarda, uğruna savaştığı idealleri düşünüyor, yozlaştığına inanarak kendini hırpalıyor. Bu hırpalama hiç eksilmediği için Uçma Sanatı, içeriği itibarıyla dokunaklı bir hikâye. İspanya’ya dönmek Antonio’yu sarsıyor; onaylama, göz yumma, ses çıkarmama ahvali onu her defasında yaralıyor. Başka bir hayatı arzu eden ve mağlup olan birinin acizliğiyle yaşamak zorunda kalıyor çünkü… “Kaybedenler haksızdır”. Bu hissiyat, ustalıkla, iç dökercesine aktarılıyor. Diğer yandan okur taraf olmaya itilmiyor, özdeşleştirilmeye çağrılmıyor. Uçma Sanatı’nın en başarılı yönü belki de bu. İspanya İç Savaşı anlatılırken de politik bir romanmışçasına koyulaştırılarak resmedilmiyor yaşananlar.
El arte de volar. El protagonista el padre del escritor del álbum, Altarriba, también se puede leer como una historia de vida que termina con el suicidio. Una de las características comunes de las novelas gráficas es la naturaleza (auto) biográfica. Los autores-escritores generalmente se basan en sus propias vidas, su entorno y sus familias, especialmente la historia de vida de uno de los padres. De acuerdo con esta tendencia en “El arte de volar”, se cuenta una historia de crecimiento y envejecimiento. Diseñado en tres partes, la primera pasa entre 1931 y 1949. En otras palabras, Antonio crea la parte detallada de la historia que viven en un período que comienza en 21 y termina en 37. Estamos viendo la emoción, la lucha, la lucha, la lucha, la vida de los refugiados. En términos de la historia del siglo XX, sabemos que el mismo período largo vivió con un paria y una tragedia. Antonio es un niño libre que tiene problemas con la autoridad y quiere vivir en la ciudad, no en un pueblo. Tal vez los delirios y apetitos erógenos, tal vez un colchón de agua, encontrarán una guerra civil en España, y se encontrará en la vida de una figura que no puede ser resistida. Está en el ejército, pero en la primera oportunidad, va al otro lado y se une a los anarquistas. Él continúa sus elecciones políticas a lo largo de su vida en un nivel emocional. En tiempos de angustia moral en su vida, piensa en los ideales por los que ha luchado, se está lastimando al creer que es corrupto. “El arte de volar” es una historia conmovedora porque su contenido nunca se ve disminuido. Volver a España es sacudir a Antonio; Confirmación, condena, no hacer ruido lo lastima todo el tiempo. Tiene que vivir otra vida con la desesperación de alguien que desea y derrota porque … “Los perdedores son injustos”. Este sentimiento se transfiere hábilmente al círculo interno. Por otro lado, el lector no es empujado a ser parte, no ser identificado. Quizás esta es la dirección más exitosa de “El arte de volar”. Al describir la Guerra Civil española, aquellos que no han sido retratados por ser oscurecidos por una novela política. (traducción realizada conTraductor de Google)
